Rozwój technologii i stale rosnące zainteresowanie wszelkiego rodzaju aktywnością fizyczną sprawiły, że uprawianie wymagających wysokiej sprawności fizycznej dyscyplin sportowych stało się dostępne dla szerokiego grona osób, niestety często do tego nieprzygotowanych zarówno kondycyjnie, jak i technicznie. Dyscypliny uznawane dotąd za sporty ekstremalne uległy całkowitej komercjalizacji. Zachęcani kampaniami reklamowymi produktów sportowych podejmujemy nieznane nam wcześniej wyzwania fizyczne, nie zważając na poziom swojego przygotowania, zdolności psychomotoryczne i stan zdrowia. Wpływ panującej mody, nowe potrzeby i możliwości, jakimi aktualnie dysponujemy zmuszają do zredefiniowania pojęcia „sportu ekstremalnego” i skłaniają do wprowadzenia pojęcia „sportu wysokiego ryzyka”. Definicja ta obejmuje bowiem swoim zakresem zarówno sporty ekstremalne, jak również określoną liczbę aktywności często mało spektakularnych, ale niosących za sobą spore ryzyko zgonu lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Ryzyko to wynika nie tyle z charakteru samej dyscypliny, co z poziomu przygotowania osoby podejmującej daną aktywność.

Przy rozpatrywaniu roli trenera w przygotowaniu aktywności treningowych warto zwrócić uwagę na jego odpowiedzialność w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa, oceny ryzyka i zapewnienia adekwatnych środków udzielenia pomocy w obliczu ewentualnego zagrożenia. Polską definicja określa „pierwszą pomoc” jako zespół czynności podejmowanych w celu ratowania osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego wykonywanych przez osobę znajdującą się w miejscu zdarzenia, w tym również z wykorzystaniem udostępnionych do powszechnego obrotu wyrobów medycznych oraz produktów leczniczych ( Dz.U.06.191.1410 z dnia 20 października 2006 r.). Definicja nie określa sposobu postępowania, a mówi jedynie o "zespole czynności", które należy podjąć. Można zatem przyjąć, że każdy efektywny, bezpieczny i powszechnie uznawany za racjonalny sposób ocalenia życia i zdrowia osoby będącej w stanie ich zagrożenia jest dobry. Należy jednak pamiętać, że działanie pod presją czasu i emocji niemalże zawsze utrudnia właściwą ocenę sytuacji, a podejmowane wówczas decyzje mogą się okazać nieracjonalne. Wdrożenie behawioralnego systemu zaradczego polegającego na opracowywaniu i ćwiczeniu algorytmów postępowania w sytuacjach awaryjnych pozwala w znacznym stopniu ograniczyć niepożądane zachowania i reakcje. Korzystanie z gotowych schematów i algorytmów postępowania takich jak: łańcuch przeżycia, SAMPLE, MARCH, AVPU, BLS AED, RICE jest podstawą działań ratowniczych, ponieważ pamiętajmy, że od naszego szybkiego i zdecydowanego działania zależy ludzkie życie.

Cały artykuł dostępny jest w naszej „Czytelni”:
http://www.centrumratownictwa.com/czytelnia/propedeutyka-pierwszej-pomocy-w-sporcie