Termin dziecko odnosi się do dzieci pomiędzy pierwszym rokiem życia a początkiem okresu pokwitania. Od okresu pokwitania dzieci określa się jako nastolatki, dla których można używać algorytmów stosowanych u osób dorosłych. Ponadto konieczne jest odróżnienie niemowlęcia i starszego dziecka, ponieważ istnieje kilka istotnych różnic w odniesieniu do diagnostyki i wykonywanych interwencji w oby tych grupach. Okres niemowlęcy jest to umowny okres od narodzin do pierwszego roku życia. Początek pokwitania, który jest fizjologicznym końcem dzieciństwa jest najbardziej logiczną górną granicą wieku, poniżej której stosuje się wytyczne dla pacjentów pediatrycznych. Jeśli ratownicy uważają, że osoba poszkodowana jest dzieckiem, powinni stosować algorytmy pediatryczne. W 1992 roku Safranek, Eisenberg oraz Larsen w swojej publikacji „Epidemiologia zatrzymań krążenia u młodych dorosłych” dowiedli, że jeżeli ta opinia będzie błędna i poszkodowany okaże się młodym dorosłym, ryzyko związane z podjętą decyzją będzie niewielkie, ponieważ – jak pokazały badania nad etiologią zatrzymania krążenia – model pediatryczny zatrzymania krążenia obowiązuje aż do wczesnego okresu dojrzałości.

Bardzo często pojawia się pytanie: jak szybko i bez wątpliwości stwierdzić czy młody człowiek, którego znaleźliśmy na ulicy wszedł już w okres pokwitania czy też nie? Nie jest to takie trudne do oceny. Pokwitanie to okres, w którym następuje rozwój drugo- i trzeciorzędowych cech płciowych. Szybką ocenę umożliwiają przede wszystkim cechy trzeciorzędowe. Cechami takimi u dziewczynek są między innymi: widoczny rozwój gruczołów sutkowych oraz szerokie biodra, u chłopców natomiast najbardziej charakterystycznymi trzeciorzędowymi cechami płciowymi są: rozwój muskulatury ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju muskulatury obręczy barkowej oraz pojawienie się pierwszych oznak zarostu na twarzy. Jeżeli u poszkodowanej osoby można zaobserwować wyżej wymienione cechy, należy zastosować procedury udzielania pierwszej pomocy osobom dorosłym. Jeśli jednak takie cechy nie są widoczne, należy wdrożyć procedury pierwszej pomocy pediatrycznej.

Zrozumienie potrzeby udrażniania dróg oddechowych należy poprzedzić analizą budowy anatomicznej krtani i gardła w przekroju podłużnym przez szyję i część głowy człowieka. Od razu rzuca się w oczy masywna struktura, jaką jest język. Część języka, którą widzimy na co dzień jest tylko fragmentem całego mięśnia poprzecznie prążkowanego, jakim jest język. Poprzecznie prążkowanego, czyli w skrócie zależnego od naszej woli. W przypadku utraty przytomności i ułożeniu ciała na wznak język grawitacyjnie opada na tylną ścianę gardła szczelnie do niej przylegając, czym powoduje zamknięcie światła dróg oddechowych, przez które fizjologicznie powietrze powinno dostawać się do krtani, a dalej do tchawicy, oskrzeli i płuc. Wysokie ryzyko zablokowania dróg oddechowych u osób nieprzytomnych występuje zarówno w przypadku osób dorosłych, jak i dzieci. W pozycji leżącej głowa małych dzieci będzie jednak wykazywała tendencję do powodowania zgięcia szyi. Dzieje się tak ze względu na jej duże rozmiary, w odniesieniu do reszty ciała. Takie pogłębione zgięcie szyi niesie za sobą zwiększone ryzyko zablokowania dróg oddechowych. Dlatego właśnie w przypadku małych dzieci zalecane jest podłożenie czegoś miękkiego (na przykład ręcznika) pod barki. Powoduje to uniesienie szyi i zmniejsza jej zakrzywienie spowodowane wcześniej wspomnianymi rozmiarami głowy. Kolejnym ryzykiem związanym z budową anatomiczną małego dziecka jest jego język. Język u dzieci jest stosunkowy większy w odniesieniu do objętości gardła niż u osób dorosłych. Dlatego tak masywny język jeszcze skuteczniej potrafi zablokować drogi oddechowe niż opadający język u osoby dorosłej. Struny głosowe u małego dziecka są nieco bardziej pochylone do przodu względem osi ciała niż ma to miejsce w przypadku strun głosowych u osoby dorosłej, u której struny głosowe są ułożone poziomo. Wszystkie wspomniane różnice w budowie układu oddechowego dziecka tłumaczą, dlaczego tak ważne jest prawidłowe udrożnienie dróg oddechowych w przypadku udzielania pierwszej pomocy nieprzytomnemu dziecku.